Różdżka

Różdżka
Dysponenci
Wytwórca	Śmierć Garrick Ollivander Mykew Gregorowicz Jimmy Kiddell Szikoba Wolfe Johannes Jonker Thiago Quintana Violetta Beauvais Salazar Slytherin
Właściciele	Czarodzieje (od wieku szkolnego i którzy nie stracili pozwolenia na jej posiadanie)
Zastosowanie
Wykorzystanie	Ułatwianie posługiwania się magią

Różdżka (ang. Wand) — podstawowy dla każdego czarodzieja ośrodek mocy, za którego pomocą mógł on rzucać zaklęcia. Różdżka sama wybierała swojego właściciela, dlatego skuteczność wykonania zaklęcia niepasującą różdżką była niska. Jeśli jednak różdżka została przekazana przez prawowitego właściciela w nowe ręce, mogła się ona dostosować do nowego czarodzieja.

Samo wykonanie tego magicznego przedmiotu to jedna z najstarszych sztuk w magicznym świecie. Istniała możliwość uzyskania informacji o czarach, które zostały wykonane daną różdżką poprzez zaklęcie Priori Incantato.

Wytwórcy

Różdżka była europejskim wynalazkiem, i choć istniało wielu wytwórców różdżek, Ollivanderowie byli najbardziej znanymi i najbardziej doświadczonymi w Wielkiej Brytanii. Wytwarzali różdżki od 382 roku p.n.e, ich sklep znajdował się na ulicy Pokątnej w Londynie.

W odróżnieniu od Wielkiej Brytanii, gdzie królem różdżek był Ollivander, kontynent amerykański podzieliło między siebie czterech wytwórców: Szikoba Wolfe, Johannes Jonker, Thiago Quintana oraz Violetta Beauvais.

Innymi twórcami różdżek byli m.in. Mykew Gregorowicz i Jimmy Kiddell.

Restrykcje

Używanie magii za pomocą różdżki było zabronione czarodziejom niepełnoletnim poza terenem szkoły. Wyjątkiem były sytuacje zagrożenia życia. Po ukończeniu 17 lat obowiązywały jedynie ograniczenia, co do używania niektórych zaklęć, takich jak na przykład Zaklęcia Niewybaczalne. Ponadto zabronione było używanie różdżki przez stworzenia takie jak skrzaty domowe, gobliny czy centaury, na podstawie trzeciego paragrafu Kodeksu Użycia Różdżki („Żadnemu nie-ludzkiemu stworzeniu nie wolno nosić lub używać różdżki”).

Rodzaje

Ze względu na zróżnicowanie talentu magicznego, różdżki były tworzone z różnych rodzajów drewna, miały różną elastyczność, inną długość oraz specyficzny rdzeń. Każda kombinacja odpowiadała pewnej zdolności, do której różdżka była szczególnie sprawna jak zaklęcia, transmutacja lub inne.

Rdzeń

Rdzeń, czyli podstawa magicznych właściwości różdżki, według Ollivandera najlepiej było pozyskać z trzech magicznych zwierząt: jednorożca, smoka lub feniksa.

Rdzenie i ich właściwości

• Włos z ogona jednorożca — do utworzenia różdżki pozyskiwało się włosy tego magicznego stworzenia. Różdżka o tym rdzeniu dawała najbardziej spójną magię i najmniej podlegała wahaniom oraz blokadom. Była najwierniejszą ze wszystkich różdżek i najmniej odpowiednią do czarnej magii. Była bardzo związana ze swoim prawowitym właścicielem, niezależnie od jego potęgi magicznej. Wadą tego rdzenia była dość niska wytrzymałość, co mogło być jednak zrekompensowane przez drewno oraz że włos mógł „umrzeć” i konieczna byłaby jego wymiana.
• Włókno ze smoczego serca — różdżki o tym rdzeniu miały największą moc i były zdolne do najbardziej ekstrawaganckiej magii. Zawsze silnie związane z pierwszym właścicielem, jednak mogły go zmienić, jeśli ich następca wygrał w pojedynku. Zazwyczaj uczyły się szybciej niż inne rodzaje. Spośród rdzeni, to właśnie smocza różdżka była najodpowiedniejszą do czarnej magii. Były nieco temperamentne i najbardziej z trzech omawianych rdzeni podatne na wypadki. Do wytworzenia różdżki potrzebne było serce smoka.
• Pióro feniksa — był to najrzadszy rodzaj rdzenia. Do stworzenia różdżki pozyskiwało się pióro feniksa. Różdżki te wykazywały dużo własnej inicjatywy i czasem działały z własnej woli. Były to różdżki najtrudniejsze do oswojenia i personalizacji, a dopasowanie do odpowiedniego czarodzieja nie było łatwe. Były lojalne wobec swoich właścicieli, ale na tę lojalność czarodziej musiał sobie zapracować.
• Włos z głowy wili — różdżki posiadające ten rdzeń były smukłe i przyciągały uwagę swym subtelnym pięknem. Jednakże posiadały one i drugą stronę, tak jak te piękne istoty, z której uzyskało się włos. Potrafiły być kapryśne i gwałtownie reagować na niektóre poczynania właściciela różdżki.
• Włos z ogona testrala — rzadko można było spotkać ten rdzeń. Ponadto przez to, że uważało się, że zobaczenie testrala przynosiło nieszczęście, czarodzieje obawiali się posiadać różdżkę z włosem z ogona tego zwierzęcia. Jednak różdżki z tym rdzeniem były znakomite dla podróżników i czarodziejów żądnych przygód.
• Bokobrody trolla — różdżki wykonane z tego rdzenia nie były zbytnio wytrzymałe, a do tego były łatwopalne.
• Włos kelpi — był to standardowy materiał podstawowy do tworzenia różdżek. Garrick Ollivander zbierał je na początku swojej kariery, gdy jego poczynania obserwował jego ojciec.
• Pióro z ogona gromoptaka — używany jako rdzeń przez amerykańską twórczynię różdżek, Shikobę Wolfe. Różdżki Wolfe były silne i dobre do transmutacji, ale trudne do opanowania.
• Włos wampusa — używany jako rdzeń przez amerykańskiego twórcę różdżek Johannesa Jonkera. Jonker eksperymentował z wieloma innymi rdzeniami przed odnalezieniem włosów tej istoty. Rdzeń ten był również używany przez Izoldę Sayre i Jamesa Stewarda, kiedy zaczęli tworzyć własne różdżki w XVII wieku.
• Kolce białego rzecznego potwora — używane jako rdzeń przez amerykańskiego twórcę różdżek Thiago Quintana. Quintana był jedynym, który wiedział, jak zwabić to stworzenie. Białe kolce nie były już stosowane jako rdzeń różdżki po śmierci Quintana, który wziął tajemnicę wabienia stwora do grobu.
• Włos bagnowyja — używany jako rdzeń przez amerykańską twórczynię różdżek, Violettę Beauvais.
• Wąsy kuguchara — rzadko używany rdzeń różdżki i był uważany za najbardziej przemyślany.
• Róg rogatego węża — ten rdzeń był używany przez założycieli Szkoły Magii i Czarodziejstwa Ilvermorny. Różdżki wykonane z tego rdzenia miały wyjątkową moc.
• Włókno z serca bystroducha — rdzeń był użyty przez Izoldę Sayre i Jamesa Stewarda, kiedy zaczęli tworzyć własne różdżki w XVII wieku.
• Róg jackalope'a — rdzeń był użyty przez Izoldę Sayre i Jamesa Stewarda, kiedy zaczęli tworzyć własne różdżki w XVII wieku.
• Róg bazyliszka — jedyna znana różdżka z tym rdzeniem została wykonana przez Salazara Slytherina dla siebie samego.
• Dyptam — nieznane właściwości, wykonawcy ani właściciele.

Długość

Wielu wytwórców dostosowywało długość różdżki do wysokości i postury czarodzieja, jednak należy pamiętać także o „wewnętrznej wielkości” czarodzieja, czyli jego predyspozycji i potencjale.

Różdżki z reguły mierzyły od 9 do 14 cali, chociaż najkrótsza sprzedana przez Ollivandera wynosiła 7 cali, a najdłuższa ponad 18. Właściciel tej ostatniej zażądał większej z uwagi na swoją posturę, a krótka różdżka odpowiadała nie tyle zewnętrznym, co wewnętrznym atrybutom czarodzieja — krótkie pasowały najczęściej do czarodziejów, charakterom których czegoś brakowało. Wielokrotnie drobni czarodzieje byli wybierani przez długie różdżki.

Elastyczność

Różdżka mogła być elastyczna bądź sztywna. Stopień elastyczności oznaczał stopień przystosowania się i gotowość do zmian właściciela. Najlepiej jednak, analizując różdżkę, wziąć pod uwagę nie tylko jej elastyczność, ale wszystkie czynniki: rdzeń, rodzaj drewna, długość oraz doświadczenia życiowe i styl magii czarodzieja, który tę różdżkę posiadał.

Cechy różdżek postaci

• Albus Dumbledore — czarny bez, 15 cali, włos testrala (Czarna Różdżka).
• Bellatriks Lestrange — orzech włoski, 12 i 3/4 cala, włókno ze smoczego serca, sztywna.
• Cedrik Diggory — jesion, 12 i 1/4 cala, włos z ogona jednorożca, bardzo giętka.
• Celestyna Warbeck — modrzew, pióro feniksa.
• Dolores Umbridge — brzoza, 8 cali, włókno smoczego serca, sztywna.
• Draco Malfoy — głóg, 10 cali, włos z ogona jednorożca, odpowiednio giętka.
• Fleur Delacour — drzewo różane, 9 i pół cala, włos z głowy wili (jej babci), niezbyt giętka.
• Garrick Ollivander — grab, 12 i 3/4 cala, włókno ze smoczego serca.
• Gellert Grindelwald — czarny bez, 15 cali, włos testrala (Czarna Różdżka).
• Gilderoy Lockhart — wiśnia, 9 cali, włókno ze smoczego serca.
• Harry Potter — ostrokrzew, 11 cali, pióro feniksa, giętka.
• Hermiona Granger — winorośl, 10 i 3/4 cala, włókno ze smoczego serca.
• Horacy Slughorn — cedr, włókno ze smoczego serca, 10 i 1/4 cala, dość elastyczna.
• James Potter — mahoń, 11 cali, bardzo poręczna, znakomita do transmutacji.
• Kwiryniusz Quirrell — olcha, 9 cali, włos jednorożca, giętka.
• Lily Evans — wierzba, 10 i ćwierć cala, bardzo elegancka, znakomita do rzucania uroków.
• Lucjusz Malfoy — wiąz, 18 cali, włókno ze smoczego serca, sztywna.
• Mary Cattermole — wiśnia, 8 i 3/4 cala, włos z ogona jednorożca.
• Minerwa McGonagall — jodła, 9 i pół cala, włókno ze smoczego serca, sztywna.
• Narcyza Malfoy — wiąz, 14 cali, włos z ogona jednorożca.
• Neville Longbottom — wiśnia, 13 cali, włos z ogona jednorożca.
• Newt Skamander — jesion i lipa, elementy z kości i muszli, długość nieznana.
• Penelopa Clearwater — wiśnia, włos z ogona jednorożca, 11 i pół cala, sztywna.
• Peter Pettigrew — kasztan, 9 i ćwierć cala, włókno ze smoczego serca, krucha.
• Remus Lupin — cyprys, 10 i 1/4 cala, włos jednorożca, giętka.
• Ron Weasley — wierzba, 14 cali, włos z ogona jednorożca.
• Rubeus Hagrid — dąb, 16 cali, włókno ze smoczego serca, nieco wygięta.
• Serafina Picquery — głóg letni, włos bagnowyja.
• Silvanus Kettleburn — kasztan i pióro feniksa, 11 i pół cala, giętka.
• Sybilla Trelawney — leszczyna, 9 i 1/2 cala, włos jednorożca, bardzo elastyczna.
• Tom Marvolo Riddle (Lord Voldemort) — cis, 13 i pół cala, pióro feniksa (tego samego co w różdżce Harry'ego Fawkesa), bardzo duża moc.
• Wiktor Krum — grab, 10 i ćwierć cala, włókno ze smoczego serca, sztywna.

Podstawowa budowa różdżki

• Rączka
• Część podstawowa
• Rdzeń

Rodzaje drzew i ich właściwości w różdżkach

• Angielski dąb — różdżka taka była „na dobre i na złe”. Charakteryzowała się potężną intuicją, a czarodzieje w nią wyposażeni dobrze czuli się w świecie fauny i flory magicznej. Była bardzo lojalna w rękach czarodzieja, który na to zasługiwał.
• Akacja — różdżki takie często były podstępne. Ciężko znaleźć odpowiedniego czarodzieja, któremu różdżka z akacji nie odmówiłaby posłuszeństwa. Kiedy jednak różdżka trafiła do odpowiedniej, utalentowanej osoby, dzięki właściwościom pozwoliła jej odpowiednio wykorzystywać magiczne zdolności.
• Brzoza — różdżka zrobiona z tego drewna nie była przywiązana do swojego właściciela, mogła go w każdej chwili zmienić. Najbardziej pasujący z rdzeni to włos z ogona testrala. Ich posiadaczami byli głównie najbogatsi. Same różdżki najczęściej miały wykwintne zdobienia i były bardzo dobre do magicznych pojedynków.
• Berberys — różdżki z berberysu były dosyć kapryśne i dlatego potrzebowały stanowczych właścicieli. Na początku ich użytkowania mogły odmawiać wykonywania niektórych poleceń, ale jeśli czarodziej wykazał się wystarczająco silną wolą, stawała się ona idealną różdżką do rzucania zaklęć i uroków. Była także bardzo lojalna i nigdy nie służyłaby nikomu poza swoim pierwszym właścicielem.
• Buk — bukowe różdżki było trudno dopasować do odpowiedniego czarodzieja — dobrana niewłaściwie nie miała wystarczającej mocy magicznej, zaś odpowiednio dobrana okazywała się być bardzo subtelna. Różdżki bukowe działały bardzo słabo dla ograniczonych i nieodpowiednich. Różdżki takie były piękne i cenione. Odpowiednio dopasowana różdżka bukowa była subtelna i artystyczna. Były często badane przez wytwórców różdżek.
• Cedr — właściciele różdżki wykonanej z cedru odznaczali się lojalnością i niezwykłą siłą charakteru. Dobrze dobrana wyposażała właściciela w odpowiednią broń w trakcie pojedynków czarodziejów. Różdżka ta pomagała także w wydobyciu potencjału z jej właściciela. Gervaise Ollivander, dziadek Garricka, mawiał: „Nigdy nie oszukasz nosiciela cedru”, co było prawdą, gdyż cedrowe różdżki znajdowały bystrych i spostrzegawczych czarodziejów.
• Czarny Orzech — nie należały do łatwych do opanowania. Dramatycznie traciły moc, jeśli jej właściciel dopuścił się jakiejkolwiek formy samooszukiwania. Jeśli czarownica bądź czarodziej nie chciał lub nie był w stanie być uczciwy wobec siebie i innych, różdżka nie działała prawidłowo. Dopasowana do uczciwego i świadomego właściciela stawała się jednak najbardziej lojalną i imponującą różdżką.
• Czerwony dąb — doskonała różdżka do pojedynków czarodziejskich. Jej posiadacz to czarodziej bystry, dobry i zdolny, często także był autorem zaklęć. Różdżki z czerwonego dębu były również bardzo atrakcyjne pod względem wizualnym.
• Cyprys — różdżki takie kojarzyły się ze szlachetnością. Właściciel różdżki wykonanej z cyprysu to czarodziej odważny, śmiały i ofiarny, taki, który nie zawahałby się oddać życia w razie potrzeby, nie bał się własnej i cudzej natury.
• Cis — różdżki te należały do rzadszych. Miały szczególnie mroczną i przerażającą reputację, jeśli chodzi o pojedynki i wszystkie rodzaje przekleństw. Nieprawdą było jednak, że czarodzieje posługujący się tą różdżką przyciągali czarną magię. Ich posiadacze w historii odznaczali się wielkością zarówno czynów złych, jak i bohaterskich. Jeśli różdżka z cisu zostawała pochowana razem z czarodziejem, kiełkowała i pilnowała w ten sposób grobu swego właściciela.
• Czarny bez — jedyna znana nam różdżka wykonana z czarnego bzu była legendarnym Insygnium. Jednak istniał przesąd, który głosił, iż różdżka z czarnego bzu szczęścia nie przyniesie, lecz to nieprawda szerzona przez strachliwych twórców różdżek. Drewno to zawierało bardzo potężną moc, lecz trudno było znaleźć odpowiedniego właściciela, który by do niej pasował. Jeśli jednak taka różdżka zostawała dopasowana, czarodziej lub czarownica prawdopodobnie miał jakieś przeznaczenie.
• Dereń — różdżki wykonane z tego drewna miały ekscentryczną i figlarną naturę. Znane były z wykonywania zaklęć w trudnych warunkach, lecz nie były gotowe do zaawansowanej magii, gdy zostawały do tego wezwane. Najlepiej pasowały do czarodziejów, którzy byli w stanie zapewnić im spory zakres emocji i rozrywki. W połączeniu z odpowiednim czarodziejem była sprytna, pomysłowa i zdolna do wykonywania niemal wszystkich zaklęć. Najczęściej jednak odmawiały wykonywania zaklęć niewerbalnych i były dość hałaśliwe.
• Głóg — różdżki z głogu były złożone i intrygujące w naturze, podobnie jak pasujący do nich właściciele. Różdżki te były bardzo przydatne do magii leczniczej, ale także do rzucania klątw. Głóg nie był łatwy do opanowania, miał także pewną wadę: nieumiejętne rzucenie zaklęcia odbijało je rykoszetem we właściciela. Najbardziej pasował do czarodzieja lub czarownicy, który/a przechodził okres zamętu.
• Grab — wybierał właściciela utalentowanego, z pasją tak silną, że można było nazwać ją obsesją, która zazwyczaj była realizowana. Różdżka ta bardzo szybko dostosowywała się do swojego właściciela i była tak spersonalizowana, że inni, używając jej, nie byli w stanie wyczarować wiele, a mieliby kłopot z nawet najprostszym zaklęciem. Różdżki te odmawiały także działania sprzecznego z wewnętrznym kodeksem honorowym ich właściciela. Grabowe różdżki również wchłaniały kodeks honorowy ich właściciela, cokolwiek by to nie było, i odmawiały wykonywania czynów - na dobre lub na złe - które nie były zgodne z zasadami ich pana. Były szczególnie dopracowane.
• Grusza — różdżki z tego złocistego drewna pasowały najlepiej do serdecznych, mądrych i hojnych czarodziejów. Jej posiadacze zazwyczaj byli popularni i szanowani. Miały wspaniałą moc magiczną i były niezwykle odporne, dzięki czemu nawet po wielu latach intensywnego użytkowania miały wygląd nowej. Różdżka z gruszy nie była odpowiednia do czarnej magii.
• Heban — takie różdżki były najlepsze do magii bojowej i transmutacji. Różdżki o tym drewnie najlepiej pasowały do ludzi, którzy posiadali odwagę być sobą, nie zmieniali się pod wpływem otoczenia. Były wytrwałe w swoich przekonaniach.
• Hikora (Orzech biały) — magiczne cechy hikory to wytrwałość. Pasowała do tych, którzy wytrwali w swych przekonaniach i wierze, swymi wyczynami ukazując, iż dobrze z nich korzystali.
• Jawor — różdżka ta była najbardziej efektywna, kiedy doświadczała nowości, a najmniej, kiedy zajmowała się jedynie prozaicznymi czynnościami. Różdżka ta najlepiej pasowała do czarodzieja ciekawego, witalnego i żądnego przygód, chętnego do nauki i nowych wrażeń.
• Jodła — różdżka wykonana z jodły była bardzo silna w rękach swojego prawowitego właściciela, ale traciła moc niemal całkowicie przekazana innemu czarodziejowi. Różdżki z jodły były różdżkami „ocalałych”. Gerbold Ollivander, który tak uważał, sprzedał takie różdżki trzem czarodziejom, którzy przeżyli śmiertelne niebezpieczeństwo bez szwanku. Najbardziej odpowiednie dla czarodziejów skupionych i o silnej woli. Różdżki te były znakomite do transmutacji.
• Jabłoń — różdżki wykonane z jabłoni nie należały do częstych. Mówiło się, że właściciel różdżki z jabłoni będzie lubiany i długowieczny. Ich właściciele byli osobami obdarzonymi szczególnym urokiem osobistym i dążyli do wysokich celów i ideałów, ponieważ różdżka ta nie była najodpowiedniejsza do czarnej magii. Posiadacz tej różdżki często miał duże zdolności do porozumiewania się językiem innych istot, przykładem jest Dylan Marwood i jego książka Trytony: wszechstronny przewodnik ich języka i obyczajów.
• Jałowiec — różdżki te nie należały do popularnych. Miały ogromną moc magiczną, lecz tylko w rękach odpowiedniego czarodzieja, w innym przypadku były prawie bezużyteczne. Ich właściciele byli niezwykle kreatywni, a podstawą ich mocy była wyobraźnia, dlatego byli w stanie dokonać rzeczy zdumiewających i wielkich. Idealna do transmutacji i zaklęć niewerbalnych. Ich wadą był brak odporności na wilgoć i wodę.
• Jarzębina — różdżka szczególnie przydatna do obrony. Zaklęcia obronne, które wyczarowywała, były szczególnie silne i trudne do złamania. Różdżka ta najlepiej pasowała do czarodzieja o czystym sercu, który nie parał się czarną magią.
• Jesion — różdżka z tego drewna określana była mianem upartej. Jej właściciel musiał posiadać odwagę, upór, jednocześnie nigdy nie będąc aroganckim półgłówkiem. Istniał przesąd, że różdżki te nie powinny być przekazywane do innych rąk, ponieważ traciły swą moc. Czarodzieje, którzy najlepiej pasowali do różdżek jesionowych, nie byli nawet lekko oderwani od swoich przekonań lub celów. Jednak zuchwały czarodziej lub czarownica, którzy często nalegali na wypróbowanie różdżek z tego prestiżowego drewna, byli zawiedzeni jego efektami.
• Kasztan — bardzo ciekawe, wielopłaszczyznowe drewno, którego właściwości różnicował rdzeń oraz jej właściciel. Najbardziej pasował do tych czarownic i czarodziejów, którzy radzili sobie z magicznymi zwierzętami i zielarstwem oraz byli naturalnymi lotnikami. Czarodziej lub czarownica posiadający/a taką różdżkę z włóknem ze smoczego serca lubili luksus i rzeczy materialne. Kombinacja z włosem jednorożca była dla czarodziei i czarownic zainteresowanych sprawiedliwością.
• Klon — posiadacz tej różdżki nie był domatorem, ale najczęściej turystą i badaczem przyrody. Lubił nowe wyzwania, przygody, zmiany otoczenia. Był ambitny. Dobrze dobrana różdżka była równie ambitna, a także coraz bardziej lojalna i oddana. Niedopasowana zaś zaczynała działać słabo, ciężko i nijako. Nowe wyzwania i regularne zmiany scenerii powodowały, że ta różdżka dosłownie lśniła, zmieniając się, gdy rosła wraz ze swoim partnerem, zdolnościami i statusem. Było to piękne i pożądane drewno, a klon od wieków należał do najdroższych. Posiadanie różdżki klonowej od dawna było oznaką statusu, ze względu na jej reputację jako różdżki wielkich osiągnięć.
• Leszczyna — istniał pogląd, że była to wrażliwa różdżka, która odzwierciedlała stan emocjonalny właściciela. Najlepiej nadawała się dla czarodziejów, którzy rozumieli i mogli zarządzać własnymi uczuciami. Posiadacze tej różdżki powinni być bardzo ostrożni w kontaktach z nią, jeśli stracili cierpliwość bądź czuli się rozczarowani, ponieważ wchłaniała ona tę energię i mogła wyładować ją później w nieodpowiedni i niepożądany sposób. Była zdolna do niezwykłej magii. Różdżka ta była jednak bardzo zręczna i oddana właścicielowi do tego stopnia, że po jego śmierci najczęściej nie nadawała się do użycia przez innych. Różdżki te miały także zdolność do rozpoznawania źródeł wody, również tych podziemnych.
• Lipa srebrzysta — magiczną cechą drewna lipowego była przyjaźń. Różdżki z lipy były bardzo eleganckie, cieszyły się reputacją u jasnowidzących i Legilimentów. Osoby posiadające taką różdżkę często były wysokiego statusu.
• Mahoń — różdżka poręczna, idealna do transmutacji. Zazwyczaj miała trochę więcej mocy niż pozostałe różdżki.
• Modrzew — uważane za atrakcyjne i potężne oraz wszczepiające właścicielom odwagę i zaufanie. Różdżki te były bardzo pożądane. Dopasowanie odpowiedniego czarodzieja do tej różdżki nie było jednak proste, tak samo jak jej obsługa. Źle dopasowana nie pozwalała właścicielowi rozwinąć talentu i wykorzystać potencjału. Różdżka z tego drewna była dla czarodziejów i czarownic o ukrytych talentach, o których się dowiadywali i rozwijali, gdy zostali wybrani przez taką różdżkę.
• Olcha — różdżka z drewnem olchy nadawała się idealnie do magii niewerbalnej, która była trudną dziedziną magii i dlatego przyjęło się, iż różdżkę tę posiadali czarodzieje obdarzeni dużą mocą magiczną. Różdżka z olchy była lojalna swemu właścicielowi i pomocna. Właściciel takiej różdżki był często lubiany i rozważny oraz nie był uparty.
• Osika — jakość drewna osiki była ceniona przez wszystkich wytwórców różdżek ze względu na jej podobieństwo do kości słoniowej oraz wybitny potencjał magiczny. Posiadacze tychże różdżek byli osobami zdecydowanymi i zdeterminowani oraz byli znakomici w pojedynkach. W osiemnastowiecznym Klubie Pojedynków klubowicze posiadali tylko różdżki wykonane z osiki. Właściciele różdżek osikowych byli na ogół zdecydowani i zdeterminowani, z większym prawdopodobieństwem niż większość z nich przyciągali misje i nowe przygody; to była różdżka dla rewolucjonistów.
• Orzech włoski — magicznymi cechami orzecha włoskiego była płodność, urodzaj oraz pomoc w odkrywaniu ukrytej mądrości. Najbardziej pasował do czarownicy lub czarodzieja z dobrym instynktem oraz o silnym wyglądzie. Potrzebował wysoce inteligentnego właściciela. Orzechowe różdżki często znajdowały się w rękach magicznych innowatorów i wynalazców; było to piękne drewno o niezwykłej wszechstronności i zdolności adaptacyjnych.
• Ostrokrzew — rodzaj rzadkich różdżek, tradycyjnie uważanych za ochronne. Działały najlepiej w rękach tych czarodziejów, którzy mogli potrzebować pomocy w przezwyciężaniu skłonności do gniewu czy zapalczywości. Często wybierały właścicieli, którzy angażowali się w poszukiwania czegoś niebezpiecznego lub duchowego. Były to także różdżki mające dużą skłonność do zmiany właściwości zależnie od rdzenia — najtrudniej zespolić je było z piórem feniksa, jednak jeśli się to udało, moc różdżki była wielka i nic lub nikt nie stało jej na przeszkodzie.
• Sekwoja — uważało się, iż była to różdżka przynosząca szczęście, dlatego popyt na nią był zawsze duży. W rzeczywistości jednak, zdaniem wytwórców różdżek, to nie sama różdżka przynosiła szczęście, a dopasowanie się do czarodziejów, których cechowała umiejętność wyjścia z tarapatów, dokonywania właściwych wyborów czy też dostrzegania dobrych stron w tych nawet niezbyt dobrych zdarzeniach. Połączenie tej różdżki z dopasowanym do niej czarodziejem dawało mu duże możliwości ekscytujących osiągnięć.
• Sosna — różdżka wykonana z tego drewna wybierała czarodzieja, który był niezależnym indywidualistą, który mógł być postrzegany jako samotnik, ale intrygujący i tajemniczy. Różdżki te były najczęściej wykorzystywane twórczo i były dostosowane do nowych metod i czarów. Właściciel tej różdżki mógł najprawdopodobniej wieść długie życie, ponieważ nie zdarzało się, aby posiadacze sosnowych różdżek umierali młodo. Idealnie nadawała się do magii niewerbalnej.
• Świerk — niewykwalifikowani wytwórcy różdżek nazywali świerk trudnym drewnem, ale robiąc to, ujawniali własną nieudolność. Podczas tworzenia różdżki z tego drewna wymagana była szczególna zręczność. Różdżka ze świerku wymagała twardej ręki, ponieważ miewała własne pomysły. Najlepiej pasowała do czarodziejów śmiałych, odważnych z poczuciem humoru. Odpowiednio dobrana różdżka była lojalnym pomocnikiem i zdolna była do ekstrawaganckich czarów.
• Tarnina — nietypowe drewno na różdżki. Jej właściciel odznaczał się wojowniczym charakterem, co nie oznaczało jednak, że praktykuje czarną magię (choć różdżka ta nadawała się do tej dziedziny magii doskonale). Różdżka z tarniny była lojalna i pomocna swemu właścicielowi, a ich powiązanie umacniały wspólne przeżycia. Różdżka ta była popularna zarówno wśród praktykujących czarną magię, jak i wśród tych, którzy z nią walczyli zawodowo (aurorów).
• Topola — „Jeśli szukasz uczciwości, szukaj najpierw wśród topoli” - tak mawiał Gerbold Ollivander. Różdżka ta to różdżka, na której można było polegać, o mocy jednolitej, charakteryzująca się siłą i spójnością. Pracowała najlepiej w rękach czarodzieja mającego wyraźną misję moralną.
• Wawrzyn — powszechnie uważało się, że różdżką tą nie można było wykonać niechlubnego aktu, jednak zdarzało się, i to najczęściej w poszukiwaniu chwały, że wykazywały potężną i niekiedy śmiertelną moc. Uważało się także, iż różdżki te były kapryśne, jednak nie był to do końca sprawiedliwy osąd. Różdżka ta nie tolerowała lenistwa u swojego właściciela. Po odpowiednim dobraniu, miała niezwykłą i angażującą cechę polegającą na zadawaniu spontanicznego uderzenia pioruna, jeśli inna czarownica lub czarodziej próbował ją ukraść.
• Wiąz — różdżka wykonana z wiązu była najbardziej odpowiednia dla czarodziejów czystej krwi lub takich, którzy wyznawali tę filozofię. Były jednak wyjątki, Garrick Ollivander sprzedał kilku mugolakom bardzo dobrze dopasowane różdżki z tego drewna. Różdżki te popełniały najmniej błędów czy też wypadków oraz były zdolne do najbardziej wyrafinowanych zaklęć i uroków.
• Winorośl — Druidzi jako jedni z pierwszych używali tego drewna, gdyż zauważyli, iż różdżki te miały niezwykłą moc, a Garrick Ollivander z radością kontynuował tę starożytną tradycję. Różdżki te nie należały do popularnych. Posiadacze ich to ludzie, którzy poszukiwali „większego celu”. Różdżki te były bardziej wrażliwe pod względem dopasowania do odpowiedniego czarodzieja od innych. Zdarzało się, że ukazywały niezwykłe efekty już przy wejściu odpowiedniego czarodzieja do pomieszczenia, w którym znajdowała się różdżka.
• Wiśnia — różdżki z tego drzewa tworzyło się rzadko i były one nacechowane dziwną mocą. Zazwyczaj były bardzo piękne i ozdobne, miały zabójczą moc. Najbardziej popularne były w japońskiej szkole Mahoutokoro, gdzie studenci posiadający te różdżki mieli specjalny prestiż. Posiadacz tejże różdżki, niezależnie od rdzenia, powinien był wykazać się wyjątkowym opanowaniem oraz siłą umysłu. Różdżka taka posiadająca włókno ze smoczego serca nie powinna była być przeznaczona dla czarodzieja z małą samokontrolą.
• Wierzba — różdżka z tego drewna była znana z uzdrawiającej mocy i zdolności do magii niewerbalnej. Najlepiej pasowała do czarodzieja o dużym potencjale. Właściciel takiej różdżki był często niepewny.

Ciekawostki

• Na drzewach, z których tworzy się różdżki, zwykle żyją nieśmiałki.
• Według Wizarding World różdżki w całej głównej sadze (tj. książki od Kamienia Filozoficznego do Insygniów Śmierci) zostały wykorzystane 763 razy, w tym najwięcej w ostatniej części - 247 razy.

Galeria

Różdżka Ginny Weasley

Różdżki Freda Weasleya(na górze) i George'a Weasleya (na dole)

Różdżka Percy'ego Weasleya

Różdżka Sybilli Trelawney

Różdżka Horacego Slughorna

Różdżka Gellerta Grindelwalda

Różdżka Gregorowicza

Różdżka Dolores Umbridge

Pierwsza różdżka Lucjusza Malfoya

Druga różdżka Lucjusza Malfoya

Różdżka Fenrira Greybacka

Różdżka Filiusa Flitwicka

Różdżka Narcyzy Malfoy

Różdżka Bellatriks Lestrange

Różdżka Wiktora Kruma

Różdżka Cedrika Diggory'ego

Różdżka Fleur Delacour

Gildeory Lockhart z różdżką

Różdżka Artura Weasleya

Różdżka Billa Weasleya

Różdżka Dumbledore'a

Różdżka Draco Malfoya

Różdżka Harry'ego Pottera

Różdżka Hermiony Granger

Różdżka Cho Chang

Różdżka Jamesa Pottera

Różdżka Luny Lovegood

Różdżka Molly Weasley

Różdżka Minerwy McGonagall

Różdżka Nimfadory Tonks

Różdżka Neville'a Longbottoma

Różdżka Rona Weasley

Różdżka Remusa Lupina

Różdżka Syriusza Blacka

Różdżka Profesora Snape'a

Różdżka Poppy Pomfrey

Różdżka Pomony Sprout

Różdżka Parvati Patil

Występowanie

• Harry Potter i Kamień Filozoficzny (książka) (pierwsze wystąpienie)
• Harry Potter i Kamień Filozoficzny (film)
• Harry Potter i Kamień Filozoficzny (gra)
• Harry Potter i Komnata Tajemnic (książka)
• Harry Potter i Komnata Tajemnic (film)
• Harry Potter i Komnata Tajemnic (gra)
• Harry Potter i więzień Azkabanu (książka)
• Harry Potter i więzień Azkabanu (film)
• Harry Potter i więzień Azkabanu (gra)
• Harry Potter i Czara Ognia (książka)
• Harry Potter i Czara Ognia (film)
• Harry Potter i Czara Ognia (gra)
• Harry Potter i Zakon Feniksa (książka)
• Harry Potter i Zakon Feniksa (film)
• Harry Potter i Zakon Feniksa (gra)
• Harry Potter i Książę Półkrwi (książka)
• Harry Potter i Książę Półkrwi (film)
• Harry Potter i Książę Półkrwi (gra)
• Harry Potter i Insygnia Śmierci (książka)
• Harry Potter i Insygnia Śmierci: część pierwsza (film)
• Harry Potter i Insygnia Śmierci: część pierwsza (gra)
• Harry Potter i Insygnia Śmierci: część druga (film)
• Harry Potter i Insygnia Śmierci: część druga (gra)
• Baśnie barda Beedle'a
• Quidditch przez wieki (świat realny)
• Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć
• Harry Potter: Wyskakująca Księga
• LEGO Harry Potter: Budowa Magicznego Świata
• LEGO Harry Potter: Postacie Magicznego Świata
• LEGO Harry Potter: Lata 1-4
• LEGO Harry Potter: Lata 5-7
• LEGO Dimensions
• Harry Potter i Zakazana Podróż
• Harry Potter i Insygnia Śmierci: Motocyklowa Ucieczka
• Harry Potter Figurki LEGO
• The Wizarding World of Harry Potter
• LEGO Harry Potter
• Harry Potter: Żywa Magia
• Harry Potter: Zagadki i magia
• Harry Potter: Hogwarts Mystery
• Dziedzictwo Hogwartu
• Wizarding World (strona internetowa)
• Harry Potter: Gra Karciana
• Harry Potter For Kinect
• Bloomsbury Live Chat