Pufek

Pufki (ang. Puffskein) — okrągłe, malutkie stworzenia o kremowoszarym i mięciutkim futerku^[1]. Były niegroźne i lubiły być przytulane. Nie przeszkadzało im także rzucanie nimi. Nie wymagały specjalnej opieki, były niekłopotliwe, a gdy były zadowolone, mruczały. Gdy były głodne, wyciągały swoje cieniutkie i różowe języczki i pełzały po domu szukając jedzenia. Zjadały prawie wszystko, począwszy od odpadów, a skończywszy na pająkach. Jednak najbardziej lubiły przyklejać swój język do nosa śpiącego czarodzieja i jeść jego smarki^[1]. Dlatego dzieci je uwielbiały i chciały je mieć w domach. Jedną z odmian pufków były puszki pigmejskie. Newton Skamander po zatrzymaniu go w Nowym Jorku przez Porpentynę Goldstein twierdził, że przyjechał do tego miasta, gdyż żyje w nim jedyny na świecie hodowca pufków tarantowatych^[2].

Historia[]

Według Albusa Dumbledore'a, egzemplarz książki Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć znajdował się w prawie każdym czarodziejskim gospodarstwie domowym w kraju^[3] i był używany przez pokolenia czarodziejów w poszukiwaniu najlepszego sposobu, aby oduczyć ich pufki picia z toalety^[4].

Ron Weasley posiadał pufka. Za jego śmierć odpowiadał prawdopodobnie Fred Weasley, który ponoć używał go jako tłuczka do ćwiczeń^[5].

George Weasley poinformował, że gniazdo zmarłych pufków zostało odkryte przez Molly Weasley, w sierpniu 1995 roku, na Grimmauld Place 12 pod kanapą w saloniku^[6].

Dla Zygmunta Budge'a, pufki były bezużytecznymi stworzeniami jako zwierzęta domowe, ale bezcennymi dla twórców eliksirów i nie rozumiał, jak ktoś mógł chcieć trzymać takie nudne stworzenie.

Magiczna Menażeria sprzedawała pufki^[7]^[8].

Zostały zmodyfikowane przez Freda i George'a Weasleyów, żeby stworzyć puszki pigmejskie^[9] .